Publications
Partners
Johannes Froneman, Potchefstroom, skryf:
Neels Jackson se rubriek onder die opskrif “Ek kies steeds die kerk” (Beeld, 26 Mei) is ’n welkome afwisseling van briewe en artikels waarin die kerk en die Christelike geloof bygekom word.
Jackson merk op dat dit lyk of baie kritici eintlik nie meer glo nie. Ek wil dit sterker stel: Talle kritici is oneerlik en ry op die kerk en die Christelike geloof se rug terwyl hulle eintlik geen erg meer daaraan het nie.
Van hulle sit nog (soms) in die kerk en behou hul lidmaatskap, maar het nie die moed om die daad by die woord te sit en te loop nie.
Ander noem hulself weer Nuwe Hervormers, of wat ook al, wat eintlik belaglik is, want hulle wil g’n hervorm nie. Hulle wil fundamenteel in ’n ander rigting loop.
Jackson se motivering waarom hy in die kerk bly, is trefseker: dit sê nie daar is geen foute in die kerk nie; wel sien hy ook die goeie raak. Hy besef ook dat waar mense betrokke is, daar altyd leemtes is.
Foute is egter geen rede om pad te gee of die kerk aan strawwe (soms liefdelose) kritiek te onderwerp nie.
Saam met Jackson kies ek steeds die kerk, by name die NG Kerk, want dit gaan inderdaad nie om my of die kerk nie, maar om God.
Maar so ’n keuse veronderstel geloof. En dit is wat baie kritici nie meer het nie. Is hulle eerlik genoeg om dit te erken?
Neels Jackson se rubriek onder die opskrif “Ek kies steeds die kerk” (Beeld, 26 Mei) is ’n welkome afwisseling van briewe en artikels waarin die kerk en die Christelike geloof bygekom word.
Jackson merk op dat dit lyk of baie kritici eintlik nie meer glo nie. Ek wil dit sterker stel: Talle kritici is oneerlik en ry op die kerk en die Christelike geloof se rug terwyl hulle eintlik geen erg meer daaraan het nie.
Van hulle sit nog (soms) in die kerk en behou hul lidmaatskap, maar het nie die moed om die daad by die woord te sit en te loop nie.
Ander noem hulself weer Nuwe Hervormers, of wat ook al, wat eintlik belaglik is, want hulle wil g’n hervorm nie. Hulle wil fundamenteel in ’n ander rigting loop.
Jackson se motivering waarom hy in die kerk bly, is trefseker: dit sê nie daar is geen foute in die kerk nie; wel sien hy ook die goeie raak. Hy besef ook dat waar mense betrokke is, daar altyd leemtes is.
Foute is egter geen rede om pad te gee of die kerk aan strawwe (soms liefdelose) kritiek te onderwerp nie.
Saam met Jackson kies ek steeds die kerk, by name die NG Kerk, want dit gaan inderdaad nie om my of die kerk nie, maar om God.
Maar so ’n keuse veronderstel geloof. En dit is wat baie kritici nie meer het nie. Is hulle eerlik genoeg om dit te erken?
